Εκατόν ογδόντα μοίρες ή γύρω γύρω όλοι;

Δούλεψα 7 χρόνια σ’ ένα από τα “μεγαλύτερα δίκτυα ΜΜΕ”. Λάτρευα την δουλειά μου και μου λείπει. Τα τελευταία χρόνια ο μισθός μου είχε συρρικνωθεί. Ήταν ήδη αδύνατο να πραγματοποιήσω τις «κρυφές» επιθυμίες μου.  Να ταξίδευα και να  σπούδαζα. Ωστόσο δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό η ιδέα της μετοίκισης σε άλλη χώρα. Ψέμα.  Το σκεφτόμουν αλλά με τρομοκρατούσε. Δεν θα το έκανα ποτέ μόνη.  Η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, τα ζώα μου, η χώρα μου ήταν   στην λίστα των επιχειρημάτων μου.

Αναψυχή

Στο Heathrow ο ευγενικός υπάλληλος μου ζητά διαβατήριο και του δίνω την αστυνομική μου ταυτότητα. Την κοιτάζει και ρωτά ευγενικά “τί είναι αυτό;”και του εξηγώ πως είναι η ταυτότητα μου η οποία στο πίσω μέρος αναγράφει τα στοιχεία μου σε λατινικούς χαρακτήρες. “No good” μου λέει αλλά με αφήνει να περάσω.

Αλώνισα σ’ ένα νέο για εμένα κομμάτι της βρετανικής επικράτειας για μία εβδομάδα ως “τουρίστρια” με παρέα που τη γνωρίζει καλά λόγω της πολυετούς παραμονής εκεί.  Είδα συμπυκνωμένα highlights δεν έψαξα τίποτα μόνη μου. Τράβηξα πολλές φωτογραφίες, έριξα άφθονο περπάτημα, το ευχαριστήθηκα όσο δε φανταζόμουν.

Έτσι ξαφνικά μου ήρθαν και οι πρώτες σκέψεις.  “Ναι, θα μπορούσαμε να μείνουμε εδώ” σε πρώτο πληθυντικό και όχι ενικό.

Ένας χαζοκαυγάς με τον προϊστάμενο μου ήταν η αφορμή να φύγω  από τη δουλειά η οποία ήδη  κολυμπούσε στον φόβο μήπως συμβεί … αυτό που τελικά συνέβη.  Ήμουν τυχερή που απολύθηκα γιατί εξαγόρασα κάποιους λίγους μήνες  αναγκαίας ηρεμίας με το επίδομα ανεργίας.  Τα δύο και μοναδικά επαγγελματικά ραντεβού που έκανα την πρώτη κι όλας εβδομάδα μετά την απόλυση μου στέφθηκαν με απόλυτη  αποτυχία.

Τόσα χρόνια ήδη στην ανεργία , θα ήταν ειρωνικό αν πω ότι δεν θέλω να κάνω δουλειά που να μην με ευχαριστεί [ την  εποχή που τα ποσοστά ανεργίας χορεύουν με τα γνωστά νταούλια της άφαντης ελπίδας]  αλλά έτσι ακριβώς νιώθω. Από την άλλη βρέθηκα (και βρίσκομαι συχνά)  σε φαύλους κύκλους υποσχέσεων με «δωρεάν» ή «δοκιμαστική περίοδο»   (όπως φάνηκε) παροχής υπηρεσιών από μέρους μου σε επιχειρηματικές κινήσεις «με προοπτικές» που γέμισαν  την ψυχή μου με μαυρίλα.

Και τα καμπανάκια χτυπούν το ένα μετά το άλλο

Η κολλητή μου και διπλανή μου στο σχολείο, μια απίστευτα δυναμική γυναίκα και μητέρα τριών παιδιών αποφασίζει να αφήσει την καριέρα της σε μεγάλη εταιρία.  Δεν βρισκόμαστε συχνά ακόμα και τώρα που είμαστε κι οι δυο “άνεργες”αλλά η αγάπη που μας δένει είναι μεγάλη.   Ένας σπάνιος καφές και ένα περιεκτικό τηλεφώνημα μας ενημερώνει για τα βασικά highlights του πως και τί νιώθουμε.  Η αδερφή της έφυγε για Αγγλία, ο σύζυγός της για Μάλτα, ο κολλητός μου Γερμανία,  άλλος φίλος βρίσκεται ήδη στη Σουηδία… Η τάση φυγής γιγαντώνεται μέσα μου σαν επιθυμία και ανάγκη, αλλά κυρίως σαν αποτέλεσμα απογοήτευσης: η σχέση μου με την χώρα που γεννήθηκα έχει τελματώσει και νιώθω έντονα το θράσσος της να θέλει να με εξοντώσει.  Πόσο περίφανη να νιώσω ως ελληνίδα;

Λέξεις για την καρτέλα: Απογοήτευση. Επιμονή.

Έχω δουλειά δεν πληρώνομαι καλά, δεν έχω χρόνο και διάθεση να κάνω άλλα πράγματα που έχω στην λίστα του μυαλού μου. Δεν έχω δουλειά έχω χρόνο, έχω διάθεση ,δεν έχω χρήμα για να κάνω τα άλλα πράγματα που έχω στην λίστα του μυαλού μου.  Η τύχη  ή  το συστηματικό ψάξιμό μου αποδίδει. Βρίσκω τις άκρες και ξεκινώ, δεν είναι στο ρυθμό που επιθυμώ (απελπιστικά αργά ή χρονοβόρα) και κινδυνεύω να απογοητευτώ ακόμα περισσότερο.  Θα το καταφέρω;!

Θαυμαστικό και ερωτηματικό ταυτόχρονα. 

ΟΚ. Κανείς δεν μου το πούλησε για εύκολο. Αλλά για μισό λεπτό… δεν καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο θα πρέπει να δίνω τέτοιες μάχες κάθε φορά και μάλιστα μάχες οι οποίες αντί να με πάνε ένα βήμα παραπέρα, απλά διατηρούν με νύχια και με δόντια αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.

Ναι θα ήθελα να φύγω, όχι από έπαρση και σιχτίρι αλλά  από γόνιμο και υγιή εγωισμό. Θέλω να φύγω από ανάγκη για μια ζωή όπως θα έπρεπε να είναι:  αξιοπρεπής,  δημιουργική, αποδοτική.  Ας γίνω αυτό που κοροΐδευα, προσωρινός νοσταλγός της πατρίδας που θα απολαμβάνω τα καλοκαίρια. Όχι, δε θα έφευγα. Θέλω την χώρα μου και τα όνειρα μου πίσω.