ADAF 2017 #PostFuture: Αν το μέλλον είναι ήδη εδώ, τότε τι πρόκειται να ακολουθήσει;

Τα τελευταία χρόνια, η εικονική πραγματικότητα τείνει να αναμειγνύεται με την καθημερινότητα και να επηρεάζει κάθε πτυχή της. Καθώς ο σύγχρονος τρόπος ζωής αντικατοπτρίζεται από τη σύγκλιση των ορίων μεταξύ «αληθινού» και «εικονικού», η έκθεση Athens Digital Arts Festival 2017 εξερεύνησε τον τρόπο που οι τεχνολογικές εξελίξεις θα επηρεάσουν και θα διαμορφώσουν την πορεία της τέχνης και, γενικότερα, των κοινωνιών.

Αν το μέλλον είναι ήδη εδώ, τότε τι πρόκειται να ακολουθήσει;

Με τη θεματική #PostFuture, το, ADAF 2017 που ολοκληρώθηκε την Κυριακή 21 Μάϊου φιλοξένησε περισσότερους από 250 καλλιτέχνες από 22 χώρες που κατέθεσαν την δική τους οπτική σχετικά με το «μετά-μέλλον». Σκοπός του φεστιβάλ ψηφιακής τέχνης ήταν να φέρει σε επαφή την καλλιτεχνική κοινότητα με το κοινό, ώστε να διερευνήσει τη νέα συναρπαστική «μετα-ψηφιακή» πραγματικότητα, μέσα από ένα εντυπωσιακό και πολυδιάστατο πρόγραμμα.

Βρέθηκα στην έκθεση για μερικές ώρες,  ωστόσο δεν πρόλαβα να τα δω όλα καθώς η πολυπληθής προσέλευση του κοινού ήταν συνεχής. Τα εκθέματα ήταν εκτός από εντυπωσιακά, αφορμή για δημιουργική σκέψη αλλά και γόνιμο προβληματισμό.  Κατάφερα να δω ίσως τα περισσότερα από αυτά που στην πλειοψηφία τους με απορρόφησαν τόσο πολύ που δεν σκέφτηκα καν να σηκώσω την φωτογραφική μηχανή.

Στιγμιότυπα (άκρως βιωματικά) 

Μπαίνοντας στο υπόγειο μπήκα στο κέντρο του  “Point Of View” , μίας οπτικοακουστικής εγκατάστασης η οποία είχε σκοπό να με αποπροσανατολίσει μέσω εναλλαγών φωτός και ήχων. Σκοπός του καλλιτέχνη ήταν να περάσει το μήνυμα για το πως η τεχνολογία μπορεί να επηρεάσει την αντίληψή μου. Και τα κατάφερε μια χαρά.

Ακριβώς δίπλα μία εγκατάσταση που κατάφερε να μου τραβήξει την προσοχή για αρκετή ώρα.  Το Radiance Scape  της κολεκτίβας καλλιτεχνών XCEED εμπνέεται από την Fukushima και την εθελοτυφλία των ΜΜΕ που αποσιωπούν το γεγονός ότι από το 2011 και τον σεισμό που  προκάλεσε την καταστροφή του πυρηνικού αντιδραστήρα  στο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας δεν έχει βρεθεί αποτελεσματική λύση για την συνεχιζόμενη διαρροή πυρηνικών αποβλήτων. Το έργο αναπαράγει οπτικά τα δεδομένα από τις μετρήσεις των επιπέδων ραδιενέργειας στο περιβάλλον και ναι, είναι τρομακτικό.

Στο ισόγειο μπήκαμε Infinity Room,  ένα δωμάτιο   αποτελούμενο από καθρέπτες στο πάτωμα και την οροφή αλλά και προβολές με patterns που δημιουργούσαν μια αίσθηση “απεραντοσύνης”.  Σχεδόν αμέσως είχα την αίσθηση αιώρησης σε μια δεξαμενή,  που δεν είχε αρχή και τέλος. Άκρως απολαυστικό!

Μετά όπως ήταν αναμενόμενο έχασα  λίγο το μέτρημα με τους 5 ορόφους της έκθεσης αλλά τι σημασία είχε;

Το Prosthetic Reality Book είναι ένα… μπλοκ ζωγραφικής  αυξημένης πραγματικότητας (augmented reality). Ο εμπνευστής του έργου Sutu συνεργάστηκε με  45 καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο δίνοντας κυριολεκτικά ζωή  στις αριστουργηματικές εικονογραφήσεις μέσω της εφαρμογής  EyeJack .

 

Ο χαμούλης που ακούγεται στο βίντεο είναι προϊόν ενός άλλου εκθέματος, του Sonic Current  που αποτελούνταν από μερικά μικρόφωνα που αιωρούνταν στο χώρο και αναπαρήγαγαν τους ήχους που έπιαναν.   Και μιας που μιλάμε για ήχο, προσωπικά εντυπωσιάστηκα από το Sonomatter  μιας εγκατάστασης που αποτελούνταν από γυάλινα δοχεία με νερό, λάσπη και φυτά η οποία μέσα από ειδικούς σένσορες μετέτρεπε τους ήχους των βακτηρίων (βασικά της όποιας ζωής βρίσκονταν μέσα σε αυτά) σε ήχους. Ο συμβολισμός του έργου αυτού είχε να κάνει με τον κύκλο της ζωής.

Highlight της έκθεσης το Please Touch me.  Ένα κυκλαδικό ειδώλιο που σε αντίθεση με άλλα έργα τέχνης έπρεπε να το αγγίξεις για να δεις τι θα συμβεί.  Το “Touch me” είναι μια μεταφορά για την σχέση μεταξύ ανθρώπου και τεχνολογίας. Όταν το αγγίξαμε, οι οπτικές ίνες που έκρυβε ενεργοποιήθηκαν  δίνοντας ένα απαλό χρωματιστό φως. Όταν όμως το αγγίξαμε πολλοί ταυτόχρονα μας χάρισε μια απολαυστική στιγμή παίζοντας  αυτό το τραγούδι!

Ποιος είπε άλλωστε ότι η τέχνη δεν πρέπει να σε κάνει να γελάς;

Στη συνέχεια φορέσαμε κολάρο. Το Collar Ag έχει στόχο να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε το τεράστιο κύμα των Big Data το οποίο προσαρμόζεται μέσα από τις δικές μας αποφάσεις και προτιμήσεις στο web. Κάθε μας κλικ στο διαδίκτυο καταγράφεται και φιλτράρεται .

Φορώντας τα ακουστικά που συνδέονται με αυτό το (βαρύ) κολάρο ακούσαμε μέρος της ξενάγησης στον χώρο που βρεθήκαμε. Κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε  ότι η ακουστική ξενάγηση μας μιλούσε για εκθέματα που… δεν υπήρχαν. 

Δυστυχώς δεν κατάφερα να απολαύσω σε καμία ευκαιρία την VR με τα ειδικά γυαλιά καθώς υπήρχε μεγάλη, πολύ μεγάλη λίστα αναμονής. Ωστόσο, έπνιξα την απογοήτευσή μου στον όροφο με τις … παιδικές δραστηριότητες πετώντας μπαλάκια σε έναν Interactive τοίχο πετυχαίνοντας τα διαβολάκια του DEMONZ

Η αλήθεια είναι πως όσες ώρες και να μείνεις μέσα σε μία τέτοια έκθεση δεν είναι ποτέ αρκετές.  Για να είμαι πιο ακριβής ακόμα και η διάρκεια της έκθεσης ήταν πολύ μικρή για να προλάβεις να δεις πέντε ορόφους με 250 καλλιτέχνες, εργαστήρια, ομιλίες, προβολές  και δεν ξέρω τι άλλο. Αναμφίβολα όμως ήταν μια τρομερή εμπειρία που άξιζε πραγματικά τον χρόνο, γιατί  ο μοναδικός κόπος που χρειάστηκε ήταν μόνο για να φτάσω στην Μητροπόλεως όπου στεγάστηκε η εκπληκτική αυτή έκθεση.