Σε δυο τρεις κουβέντες που είχα πρόσφατα ξαναθυμήθηκα την πρώιμη μουσική επαναστατική μου νιότη. Δεν κράτησε για πολύ. Άντε το πολύ καμιά δεκαριά (μάξιμουμ) κασέτες και cd με Mavowar, Skyclad, Dream Theater (and so forth) που ακόμα και τώρα μου δημιουργούν απορίες τύπου εγώ; πότε; γιατί; Στην metal μουσική [το βέβαιο είναι ότι ]δεν προσπάθησα να εμβαθύνω ποτέ [και δεν θα απολογηθώ γι’ αυτό]. Προτιμώ να διατηρήσω Βολταιρικό προφίλ – εφόσον σε εκείνον χρεώθηκε η ατάκα – αλλά με μία ελαφρώς twisted παραλλαγή: “Διαφωνώ με αυτά που σου αρέσει να ακούς αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά σου να τ’ ακούς”.
Αλλά δεν γίνεται να μην αναγνωρίσω το πάθος, του απανταχού θιασώτη της metal μουσικής, ανεξάρτητα από το ειδικό βάρος της, και μπράβο του δηλαδή. Επίσης δεν γίνεται να μην εντυπωσιαστώ από την εξαιρετική επιδεξιότητα με την οποία χειρίζονται τα μουσικά όργανα οι άνθρωποι που παράγουν όλα αυτά τα είδη της συγκεκριμένης μουσικής και μπράβο τους δηλαδή. Όσο για τον στίχο… χμ. Εδώ έχουμε πρόβλημα. Λίγο τα brutal φωνητικά, λίγο η ένταση, αν δεν είσαι φανατικός του (όποιου) είδους το πιθανότερο είναι να δυσκολευτείς αρκετά να πιάσεις την ποίηση ακόμα κι αν είσαι native speaker.
Μα τι ωραία πάσα έκανα για να φτάσω στον σκοπό αυτής της ανάρτησης: Δεν είναι παρά ένα ψηφιακό άγαλμα που υποσχέθηκα εχθές τα ξημερώματα να σκαλίσω, αποτιόντας φόρο τιμής στον άνθρωπο που με έκανε να κλάψω πολύ δυνατά από τα γέλια αλλά και στους απανταχού μεταλάδες, που αν μη τι άλλο έχουν χιούμορ. You do have my deepest respect.
Εσύ που δεν ξέρεις ακόμα για τι πράγμα μιλάω, φόρα τα ακουστικά σου, δυνάμωσε την ένταση, κοίτα την οθόνη σου με θρησκευτική ευλάβεια. You can thank me later.
Greek Interpretations in Metal