Η έκθεση GR80’s ήταν μία φανταστική ιδέα η οποία θα έπρεπε να είναι μόνιμη συλλογή, μη σου πω ένα μουσείο μόνη της. Δεν ήταν τέλεια αλλά ναι ήταν ένα αξιοπρεπέστατο δείγμα της εποχής όπου μεγάλωσε μια φουρνιά τωρινών τριαντασαραντάρηδων που χαρακτηρίζονται πλέον ως digital immigrants αλλά και μίας φουρνιάς γονέων που τους καλόμαθαν. Oops.
Στην μοναδική επίσκεψη που έκανα στην GR80’s δεν έβγαλα ούτε μία φωτογραφία. Τα μεγαλύτερα flashbacks μου εκεί μέσα ήρθαν από τα εξώφυλλα και τα αποκόμματα των εφημερίδων και φυσικά από το Lego σκηνικό του αεροδρομίου του Ελληνικού που σε καθημερινή σχεδόν βάση αποτελεί ένα reminder της πολυεπίπεδης αθλιότητας της Ελλάδας. F***.
Βρέθηκα ξανά στην Τεχνόπολη το Σάββατο (9/4) με αιτία την υπέροχη ηλιόλουστη ημέρα και αφορμή τα δύο events που φιλοξενούσε. Το meet market και την 4η έκθεση Vintage Toys. Στην πορεία ανακάλυψα ότι δεν είχα πάρει χαμπάρι το Vinyl Market που έτρεχε παράλληλα. Uh oh!
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής το πρώτο μισάωρο το έφαγα κάνοντας μία πολύ γρήγορη βόλτα στο Meet Market. Είναι ένας fun τρόπος να ξοδέψεις χρήματα, αν έχεις, να χαζέψεις καλαίσθητες γενικά δημιουργίες και να σκεφτείς λιγάκι τις λύσεις που σκαρφίζεται ο άνθρωπος για να βγάλει κανένα φράγκο. Προσωπικά υπέκυψα σε ένα παστέλι από την Τζια καθώς η χαρά που πέτυχα τον ΑΡΙΣΤΑΙΟ εκεί δεν μπορούσε να κρυφτεί. Yummy!
Έπειτα, διάλεξα ένα ωραίο πλάτωμα φάτσα κάρτα στον ήλιο και απόλαυσα το ζεστό του χάδι χαζεύοντας τους μικρογονείς με τα πιτσουρίκια τους να γεμίζουν χαρά στριφογυρνώντας ανέμελα σαν σβούρες στο προαύλιο. Bliss.
Η νοσταλγία είναι μία λέξη με την οποία δεν τα πάω πολύ καλά. Επίσης η λέξη Vintage με ενοχλεί πολύ. Τα παιχνίδια τα αγαπώ. Το να μπω στην έκθεση με τίτλο Vintage Toys ήταν πρόκληση. Αν έλεγα ότι δεν θα γινόμουν ποτέ συλλέκτρια θα ήταν ψέμα. Το κάνω με τη φωτογραφική μου. Συλλέγω εικόνες. Hmmm…
Το timing που βρέθηκα μέσα στην έκθεση ήταν κακό. Είχε πολύ κόσμο και δεν κατάφερα να αφιερώσω όσο χρόνο ήθελα στα σημεία που μου τράβηξαν την προσοχή. Τουλάχιστον όμως κατάφερα να φωτογραφίσω μέσα από ατελείωτα σκουντήματα και «συγγνώμες» μερικές από τις μελλοντικές αναμνήσεις που ξεπήδησαν από το παρελθόν μου, χωρίς να πάθω νοσταλγία. How poetic.
Αμέσως μετά την ηρωική έξοδο βρέθηκα στο Vinyl Market σχεδόν απέναντι. Αν είχα πικάπ θα είχα σίγουρα μία πολύ μεγάλη συλλογή δίσκων. Τα βινύλια στοιβαγμένα σε κουτιά είναι τόσο προκλητικά όσο και τα βιβλία στα ράφια του αγαπημένου σου βιβλιοπωλείου. Μέσα στο παζάρι, απέφυγα διακριτικά την επιθυμία μου να σκάψει ανάμεσα στις στοίβες ανακαλύπτοντας θησαυρούς που ούτως η άλλως δεν ήμουν σε θέση ν αποκτήσω.
Περι-φέρθηκα σαν μία φαινομενικά βαριεστημένη συνοδός που φωτογράφιζε «ποιος ξέρει τί» μέχρι που κοντοστάθηκα σ’ ένα τοιχοκολλημένο εξώφυλλο δίσκου που έκανε τη καρδούλα μου να σκιρτήσει λίγο. Καθώς το βλέμμα μου κόλλησε εκεί ένας τυπάκος ακριβώς δίπλα μου ψιθυρίζει συνωμοτικά. «Χωρίς δεύτερη σκέψη, ασυζητητί». Ξεκινά μία κουβέντα ζωντανή για τους Velvet Underground που θα ήθελα πάρα πολύ να είχα ηχογραφήσει για να την μεταφέρω αυτούσια. Αντ’ αυτού όμως παραθέτω αυτό.
…και φυσικά αυτή τη φωτογραφία που μου χάρισε αυτός ο καλός άνθρωπος που ούτε καν το όνομά του δεν έμαθα. Thank you whoever you are!
Είναι ίσως καλό τελικά που γίνονται τέτοιες διοργανώσεις, όσο κι αν γκρινιάζω (εσωτερικά) με το retromarketing, τα vintage και γενικά όλα αυτά τα παζάρια που στοχεύουν στο συναίσθημα της παλαιότερης καλύτερης εποχής. Είναι καλό γιατί λειτουργούν ως υπενθύμιση μιας καλοσύνης που κρύβουμε όλοι μέσα μας και την αφήνουμε να βγει προς τα έξω, έστω στιγμιαία. Είναι καλό γιατί μέσα στην μουτζούρα της εποχής πετυχαίνει(ς) μικρά θαυματάκια στο δρόμο σου, όπως μία απρόοπτη συνάντηση με αγαπημένους ανθρώπους που σ’ έχει χωρίσει η απόσταση. There is hope after all.
[FAG id=3166]