Δεν κατέω την κουλτούρα των Comic. Ξεκίνησα από ‘Μικιμάου’ και ‘Τιραμόλα’, συνέχισα με ‘Λούκι Λουκ’ και Αστερίξ και πότε πότε αγόραζα κρυφά την ‘Βαβούρα’. Αργότερα, έγινα φανατική της ‘Φωτεινής της Νύχτας’ μέχρι που ερωτεύτηκα τον Αρκά . Αν σκαλίσω λίγο περισσότερο τη μνήμη μου σίγουρα θ’ ανακαλύψω και κάτι ακόμα. Σίγουρα όμως δεν είναι κατάλογος που θα με κατατάξει στους comicοφάγους. Όμως τα τελευταία χρόνια (και με αφορμή τις συμμετοχές του Λευτέρη – θα σου πω παρακάτω για δαύτον) πάντα κάνω μία βόλτα «για να ρίξω μια ματιά» στην COMICDOM η οποία φέτος συμπλήρωσε τα 12 χρόνια.
Που λες, ο όχι και τόσο παιδικός μου φίλος Λευτέρης Μαυρογιάννης είναι ένας από τους πολύ ταλαντούχους εικονογράφους, όχι γιατί το λέω εγώ αλλά γιατί έτσι είναι.
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μανία με τις εικόνες. Εικονογραφήσεις comics, φωτογραφίες, πίνακες, ταινίες … και πάντα ήμουν χωμένος σε χαρτιά και σε χρώματα» γράφει σ’ένα μίνι βιογραφικό που ψάρεψα από το ιντερνέ και μπορώ να ομολογήσω ότι είναι αλήθεια γιατί πολύ απλά I’ve seen him in action. Ο Λευτέρης είναι αυτοδίδακτος και αν αυτό δεν είναι απόδειξη ταλέντου και πάθους ταυτόχρονα, δεν ξέρω τι είναι. Το 2000 ξεκίνησε να δουλεύει κάνοντας εικονογράφηση για διαφημίσεις σ’ ένα στούντιο και ταυτόχρονα δημιουργούσε εξώφυλλα βιβλίων και περιοδικών Comics μεταξύ των οποίων και το θρυλικό 9 της ‘Ελευθεροτυπίας’. Έχει κάνει κι άλλα πολλά.
Συχνά πυκνά του ομολογώ (οκ απλά τον πειράζω) ότι δεν αντέχω τα έργα του γιατί… «είμαι κοριτσάκι και φοβάμαι». (μουααχαχα)
Φυσικά και έχω ξεχωρίσει κάποια [γιατί προφανώς αγγίζουν ευαίσθητες χορδές] αλλά δε σου κρύβω ότι είναι ΟΛΑ συγκλονιστικά. Να δες εδώ
Στην φετινή μου βόλτα στην COMICDOM υπέκυψα σε μερικούς πειρασμούς. Έφυγα με «μερικά» prints και ένα -zine το οποίο μου έκλεψε πραγματικά την καρδιά και είναι αυτό:
Πρόκειται για μία αυτοέκδοση από τα χεράκια της Smar που αριθμεί μέχρι στιγμής 4 τεύχη με ιστοριούλες που θα σε κάνουν να κατουρηθείς από τα γέλια και θα σε φέρουν αντιμέτωπη ή αντιμέτωπο με το στερεότυπο εκείνο που δεν θα ήθελες ποτέ στη ζωή σου να συναντήσεις (σ’ όποια όχθη κι αν τοποθετείς τον εαυτό σου).
Δεν σου κρύβω ότι τούτο το zine-άκι μου δημιούργησε μια ακατανίκητη επιθυμία να κάτσω να γράψω «ένα κάτι τι», μία σειρά από σκέψεις μέσα από τις οποίες ήθελα να αποφύγω λέξεις όπως «διαφορετικότητα», «σεξουαλική ταυτότητα» και ο,τιδήποτε άλλο διαφοροποιεί κάποιους ανθρώπους από… κάποιους άλλους ανθρώπους.
And then it hit me. Μαλάκα Μαύροι! Μαλάκα Ξένοι! Μαλάκα Μουσουλμάνοι! Μαλάκα Χοντρές! Μαλάκα whatever!.
Ας αφήσουμε τις ταμπέλες μόνο στους δρόμους ε; Αυτό ήθελα να πω και προφανώς η Sma με πρόλαβε!