Το τελευταίο δισκάκι των Ημισκουμπρίων που αγόρασα ήταν το La klikaria. Σίγουρα δεν έβγαλαν λεφτά από εμένα γιατί ως παιδί των νάιν-τιζ είχα γουόκμαν και πολλές γραμμένες κασέτες τιντικέι. Τώρα που το σκέφτομαι έχω και το Στενές επαφές με 3ς τύπους το οποίο έχω στο μπαούλο με την προίκα μου. Το είχα αγοράσει με δραχμές.
Σίγουρα δεν είμαι η φαν που ονειρεύτηκαν αλλά τόσα χρόνια μετά κατέχουν μία θέση τσίχλας στον εγκέφαλό μου με κομμάτια που κάνουν αυτόματα pop out σε διάφορες καταστάσεις. Ο γκαϊφές για παράδειγμα είναι μία από τις κλινικές περιπτώσεις. Παίζει μέσα στο κεφάλι μου κάθε πρωί με την πρώτη σπίθα από το τσακμάκι στο γκαζάκι. Είμαι παραδοσιακός τύπος. Δεν έχω αυτόματο γκαζάκι.
Το Δημόσιο Forevah είναι μία τέτοια περίπτωση που μπαίνει στο autoplay κάθε φορά που συναλλάσσομαι ανεπιτυχώς (συνήθως) με δημόσιους (like) φορείς.
…Νομίζω ότι μπορώ να τιγκάρω μία λίστα με τέτοιες περιπτώσεις αλλά that is not the case….
Τους γνώρισα με το Βουκολικό όπως φαντάζομαι και οι πολλοί περισσότεροι που δεν τους είχαν ψυλλιαστεί νωρίτερα.
Ταυτίστηκα με το «je suis bossu”[ παρά το γεγονός ότι πάντα ονειρευόμουν μία κοριτσίστικη έκδοσή του αλλά οκ κι έτσι έκανε τη δουλειά του ] κάθε φορά που ζούσα το δράμα μίας χυλόπιτας.
Όοοολα αυτά τα χρόνια λοιπόν που πέρασαν από τότε σε κάθε άκουσμα πρόσεχα και κάτι διαφορετικό και αναφωνούσα «βρε τους π*****δες, πόσο genius είναι». Ξεκινώντας από το στίχο, μετά τις λούπες και τα τζιγκιτζίκια τους. Είχαν και έχουν όλο τον σεβασμό μου (το ρισπέκτ) για τον αιώνα τον άπαντα.
Ξομολόγα το
Δεν άκουγα ελληνική μουσική ποτές εκτός από ένα διάστημα μικρό που πέρασα την ασθένεια της εντεχνήτιδας και ολίγον της ελαφρολαϊκιάς. Την εντεχνήτιδα ούτε και θέλω να την θυμάμαι, φτου κακά και να μην ξαναγυρίσει. Το ελαφρολαϊκιά συμπυκώνεται σε τρία τραγούδια όλα κι όλα (τα οποία δεν θα αποκαλύψω)που μου ξυπνούν ένα περίεργο μοβόρο ένστικτο ν’ ανέβω στην πίστα ακόμα κι όταν αυτή δεν υπάρχει.
Και για να μην παρεξηγηθώ (που και να παρεξηγηθώ δε σε ξέρω δε με ξέρεις), υπάρχουν και ξένα άσματα που με κάνουν να το παθαίνω αυτό [και μάλλον ευτυχώς που δεν υπάρχει η πίστα που λέγαμε].
Όπως για παράδειγμα τούτο εδώ
ή τούτο εδώ
Και τσουπ έρχεται και ο Μιθριδάτης με δαύτο και μου τα κάνει μαντάρα τύπου «this Program has performed an illegal operation and will be shut down»
Αγωνία και λαχτάρα
Δεν ξέρω που στο καλό το ανακάλυψα και δε ξέρω που να το κατατάξω. Στ’ απόκρυφα, απαγορευμένα «ελαφρολαϊκιάς υστερίας» κομμάτια που ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι ακούω ή στα «ξένα» μοβόρα. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι του έχω κάνει μερικές εκατοντάδες κλικ στο γιουτιουμπ.
Ε και κάπως έτσι ήρθαν τα πράγματα και είπα να πα-να-δω τον Μιθριδάτη στο Faust τις προάλλες. Για ν’ ακούσω «το κομμάτι λάιβ». Πήγα με αρκετό ενθουσιασμό και ολίγον φόβο, σαν αυτό που έχεις όταν πας σε ριγιούνιον του σχολείου σου μετά από 30 χρόνια. Και ο ενθουσιασμός μαζί με τον φόβο μάλλον επιβεβαιώθηκαν.
Πέρασα πάρα πολύ καλά γιατί ξανάκουσα ζωντανά μετά από πάρα πολλά χρόνια κομμάτια που ακόμα με διασκεδάζουν (και με μία νοσταλγία μίας εποχής που έχει εξιδανικευτεί μόνο και μόνο επειδή ανήκει στο παρελθόν). Γέλασα πολύ περισσότερο απ΄ όσο περίμενα με το δίδυμο Μιθριδάτη – ΣΕΞΠΥΡ, χειροκρότησα για πρώτη φορά στα…εχμ… χρόνια που ζω, DJ για τα skills του [DMC Championship 2017, DJ Freestone διαβάζω – check him out here and here] (και μπράβο σου παλικάρι μου αν παντρευτώ ποτέ ή αν παντρευτώ τον Μιθριδάτη εσένα θα καλέσω για dj κι ας μου πεις «εγώ δεν κάνω γάμους») (και μπράβο σου και εσένα Μιθριδάτη που το ανακάλυψες αυτό το διαμαντάκι)
Κριτικάτσι, ίντα θεε;
Βέβαια, παρά το γεγονός ότι προσπαθώ να μετουσιωθώ σε πραγματικό γιόγκι (ευτυχώς χωρίς επιτυχία) και να απέχω από την κριτική (γιατί δε κάνει λέει ο Βούδας) δε μπορώ να μην πω ότι ενώ έβγαλα τα λυσακά μου (χόρεψα, ήπια, τραγούδησα, θυμήθηκα τις παλιές καλές εποχές, ήπια, ήπια και δεν μου περίσσεψαν για μπλουζάκι ) περίμενα κάτι τι περισσότερο και θα ‘ξηγηθώ λίγο πιο κάτω αφού (μ)πλέξω λίγο εγκώμιο του Μιθρ.
Θα αποφύγω να σχολιάσω το παρουσιαστικό του (I can see why λυσσάνε τα κορίτσια) ή άντε θα πω ένα γαλλικό «ιλ ε τρο συμπά» – μεγαλώνει κι ομορφαίνει. Αλλά θα του βγάλω το καπέλο γιατί είναι μηχάνημα πάνω στη σκηνή. Μηχάνημα νον στοπ σπορ εντερτέινερ και μπράβο του που το τριωράκι (θαρρώ πως ήταν σχεδόν τόσο) το έβγαλε νάτουραλι, εσείς οι κροσφιτάδες να τα βλέπετε αυτά. Κι ας μην ήταν στα κέφια του (εμείς οι wannabe γιόγκες τα καταλαβαίνουμε αυτά από χιλιόμετρα – γυάλιζε ολίγον το ματάκι του, κακή ημέρα θα είχε μάλλον, σε όλους μας συμβαίνει no worries).
Έτσι αποφάσισα να μην πάω μαζί με τις κορασίδες φαν στα καμαρίνια να βγάλω μία σέλφι αναμ-νιστική καθώς λίγο η κακοκεφιά, το τζιζ βάιμπ, λίγο το ότι έπαιξε με αυτά τα νοσταλγικά χιουμοριστικά «που οι νέοι δεν καταλαβαίνουν» (εκτός αν είναι χιπστεράκια ψαγμένα), λίγο ότι πρέπει να είπε περισσότερες φορές απ’ όσο αντέχω την ηλικία (μου) ένεκα γενεθλίων του (ναι εμφανίστηκε και τούρτα χορηγία on stage) ε με αποθάρρυνε όλο αυτό παρά το γεγονός ότι του ‘χα έτοιμες ερωτήσεις (δημοσιογραφικές πάντα). Εντάξει είχα πάρει και αυτό το μόνιμο χαμόγελο «τώρα πως θα πάω σπίτι, τόσο που χω πιει και πεινάω και λιγάκι».
Κι αφού μάλλον έμπλεξα το εγκώμιό του θα ξηγηθώ για το τί παραπάνω περίμενα. Είναι πραγματικά πολύ σούπερ να βλέπεις on stage έναν αγαπημένο σου performer να είναι εξίσου καλός ή καλύτερος από παλιά. Είναι ανακουφιστικό αυτός ο άνθρωπος να εξακολουθεί να είναι δημιουργικός και να δοκιμάζει κάποια νέα πράγματα ακόμα και αν δεν σου κάνουν κλικ γιατί ξέρω γω μεγάλωσες (ωραία δικαιολογία). Από την άλλη όμως να σκέφτομαι τους Beastie Boys που δεν σταμάτησαν ποτέ να με κολλάνε ό,τι κι αν έκαναν. Όπως π.χ αυτό
Θα μου πεις τώρα συγκρίνεις τους Ημισκούμπριους με τους Beastie Boys; Ναι ρε (ουπς συγγνώμη) , γιατί μπορεί τα μεγέθη να είναι διαφορετικά αλλά η geniusity τους (μεγαλοφυία, άνοιξε και κανένα google translate) είναι/ήταν– τουλάχιστον στο δικό μου χαζό μυαλό – στο ίδιο επίπεδο (κι ας είναι ολοφάνερες οι επιρροές).
Φανταστικός μονόλογος με τον γρύλο
Αλλά ναι, ξέρω δικαιολογίες τύπου «στην Ελλάδα τα πράγματα είναι σκατά» και πώς να μεγαλουργήσεις; Με τον ίδιο τρόπο που μεγαλούργησες όταν δεν σε έκαιγαν τέτοιες μπούρδες και το yolo είχε πραγματικό νόημα. Easier said than done. Και ειδικά στο χαμαλίκι που υπόκεινται όλοι οι Έλληνες δημιουργοί για να βγάλουν την Εφορία και το ΦΠΑ τους. Κάπως έτσι θα ‘ναι και στο οξω-τερικό αλλά με λίγη περισσότερη αξιοπρέπεια. Φαντάζομαι, δε ξέρω.
Κονκλούζιον
Πάντως, όσοι δεν τον/τους έχετε δει, lately ή όπως εγώ για πολύ καιρό, on stage να πάτε. Όπου τον πετύχετε. Και να πάρετε ή να στείλετε και τα βλαστάρια σας (αουτς) να μάθουν. Όχι από νοσταλγίες και τέτοιες αντεναμηπωτηνκακιατηλέξη, αλλά από αγάπη (εντάξει αυτό ήταν γιόγκικο). Και συ Μιθριδάτη αν έχω πέσει μέσα έστω και ελάχιστα, αφουγκράσου. Και πες μου την ιστορία πίσω από το ντουγιοντουγιου και λύσε μου την απορία γιατί το πες μονορούφι με κλειστά μάτια. Είμαι περίεργος άνθρωπος να ξέρεις.
Μπόνους φώτο κλεμμένη από το φουμπού και ανήκει στον Thanos Lainas Photography:
Εγώ είμαι η κοντή αδύνατη στο πίσω πίσω μέρος δίπλα από πάσο του ηχολήπτη. Γι αυτό δε φαίνομαι (κι ας έχω σηκώσει τα χέρια μου).
