Η καταστροφή της παιδικής (σου) αθωότητας

 

 

Αχ κουνελάκι κουνελάκι ξύλο που θα το φας. Και τότε ρίξανε τον κλήρο
να δούνε ποιος θα φαγωθεί. Όταν έρθει ο χειμώνας πέφτει κάτω και ψοφά.

Εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζω ότι τα «παραδοσιακά» παιδικά τραγούδια είναι η αιτία καταστροφής της παιδικής αθωότητας. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Είσαι μόλις λίγων μηνών, αρχίζεις και επικοινωνείς κάπως με το περιβάλλον έχοντας έμφυτο τον τρόπο να καλείς για τις βασικές ανάγκες. Γάλα, κακά. Οι δικοί σου νομίζουν ότι τους χαμογελάς γιατί τους «αναγνωρίζεις» και προσπαθούν να σου διδάξουν την πρώτη σημαντική λέξη της ζωής σου. «Αγκού».

Η πρώτη λέξη που μαθαίνεις στη ζωή σου απουσιάζει από το λεξικό του Μπαμπινιώτη. (the horror!)


Μοιραία, και αφού βεβαιωθούν όλοι ότι κατάφερες να πεις συνειδητά το “αγκού” ξεκινά η εκπαίδευσή σου στις συλλαβές μπα και μα με στόχο να σχηματίσουν σε ρεφρέν τις προϋποθέσεις  που θα κάνουν τους γονείς σου να κατουρηθούν επάνω τους από τη χαρά τους.  Δεν έχει σημασία αν η δεύτερη λέξη που θα ξεστομίσεις είναι ΜΑ-ΜΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. [Θα πρέπει να σου τονίσω ότι ο φαινομενικά λανθασμένος συνδυασμός συλλαβών δείχνει μεγαλύτερο δείκτη ευφυΐας πράγμα που οι γονείς κατά κανόνα αγνοούν.] Κάπου, την ίδια περίοδο ξεκινά και η μουσικοκινητική σου εκπαίδευση.

Κούνια μπέλα, έσπασε η κουτέλα, χύθηκε το γάλα, τι θα πει η δασκάλα, κούνια μπέλα, έπεσε η κοπέλα, χτύπησε το γόνα και γελά η Παγώνα, κούνια μπέλα, κούνια κούνια μπέλα. 

Θα έλεγε κανείς ότι αποτελεί ένα είδος προετοιμασίας για την αληθινή ζωή. Ενώ κάνεις κούνια, για κάποιο ανεξήγητο λόγο σπας το κεφάλι σου χύνοντας το γάλα και να σε δω πως θα δικαιολογηθείς στην δασκάλα γι αυτό που έκανες μέσα στο σχολικό περιβάλλον το οποίο θεωρητικά θα έπρεπε να είχε φροντίσει να μην κάνεις κούνια την ώρα που έπρεπε να πιεις το γάλα σου στις, προφανώς, ακατάλληλες εγκαταστάσεις της παιδικής χαράς του σχολείου.

Εντωμεταξύ, δε φτάνει που πέφτεις και αντιμετωπίζεις όλη αυτή τη συμφορά, συνειδητοποιείς ότι μάλλον έχεις πάθει το λιγότερο κάκωση μηνίσκου και η Παγώνα χτυπιέται από τα γέλια μετά την εντυπωσιακή σαβούρα που έφαγες. Μπράβο στην Παγώνα.

Από την άλλη, αν είσαι αρσενικός (ή διαφυλετικός) το τραγούδι σταματά στον πρώτο στίχο «έσπασε η κουτέλα» γεγονός που ναι μεν σου αποκρύπτει την αλήθεια για το τί πρόκειται να σου συμβεί, από την άλλη όμως σου αφήνει περιθώρια να κρατήσεις για λίγα λεπτά παραπάνω την παιδική σου αθωότητα.
Όσο εσύ υποφέρεις και η Παγώνα έχει φτιάξει six pack κοιλιακούς από τα γέλια, οι υπόλοιποι για κάποιο λόγο είναι παραταγμένοι γύρω γύρω – παραδίπλα – με περίεργη στάση σώματος. Στη μέση βρίσκεται ένας Μανώλης. Το περίεργο στιγμιότυπο ολοκληρώνεται με τους «όλους» να κάθονται στη γη και ο Μανώλης στο σκαμνί. Τι να πρωτο-υποθέσει κάνεις;
Ο Μανώλης δεν μπορεί να είναι ο δάσκαλος γιατί λείπει το «κύριος» και το τραγούδι είναι πολύ παλιό για να είναι τόσο πρωτοποριακό. Άρα ο Μανώλης είτε μυείται σε μία περίεργη ομάδα όπου το τελετουργικό απαιτεί τους όλους να βρίσκονται σε στάση επίκυψης, ενώ η δασκάλα ασχολείται το περιστατικό της κούνιας μπέλας, είτε είναι πρόγονος μελλοντικού αρχηγού κόμματος  οργάνωσης ο οποίος αποφεύγει τη σύλληψη και εμφανίζεται μέσα από youtube videos που  φροντίζει να στέλνει μέσω VPN καλύπτοντας τα ψηφιακά του ίχνη. Δε θα μάθουμε ποτέ μάλλον.


Η ομάδα του «γύρω γύρω όλοι» στη συνέχεια φαίνεται πως ασκεί έλεγχο στην Κυρά Μαρία στην οποία απαγορεύει την έλευση μέχρι να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις. Πού πας,  τί θα κάνεις,  γιατί θα το κάνεις,  είναι περίπου οι απαντήσεις που πρέπει να δώσει η Κυρά Μαρία χωρίς να διευκρινίζεται αν κατάφερε ποτέ να περάσει. Διότι σε αυτή τη ζωή, όπως σίγουρα θ’ ανακαλύψεις αργότερα δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να δώσεις λογαριασμό. Μα καλά, ποια νομίζεις ότι είσαι Κυρά Μαρία;

Αμέσως μετά, αρχίζεις και μαθαίνεις για το θαύμα της ζωής, της φύσης και της επιβίωσης. Έτσι, μία ωραία πεταλούδα σ’ένα κήπο μια φορά καμαρώνει και απλώνει τα γαλάζια της φτερά κι εσύ μαθαίνεις μεταξύ άλλων ότι οι πεταλούδες είναι γαλάζιες. Το γεγονός ότι οι γαλάζιες πεταλούδες ανήκουν στο είδος Aporia Crataegi, που ενδημεί κυρίως στη νότια Αγγλία και σε υψόμετρα άνω των 500 μέτρων, λίγη σημασία έχει . Θα το γκουκλάρεις (μπορεί και όχι) και θα το μάθεις. Στο μεταξύ, εσύ (ενώ ζωγραφίζεις πεταλούδες Aporia Crataegi)  θα έχεις ενημερωθεί για το πώς μία από αυτές περνάει γενικά  την ημέρα της  μέχρι που αποκτά κόκκινες πιτσίλες στα φτερά προκαλώντας σάλο στην επιστημονική κοινότητα των βιολόγων. Τα ερωτήματα δεν απαντώνται ποτέ γιατί έρχεται ο χειμώνας και η πεταλούδα πέφτει κάτω και ψοφά. Ούτε πεθαίνει, ούτε μετακομίζει στην γειτονιά των αγγέλων. Η πρώτη σου επαφή με τον κύκλο της ζωής έρχεται να σου διδάξει το ρήμα ψοφάω. How cute.

Η κοινωνικοποίηση και οι ανθρώπινες αξίες ως γνώση, συνεχίζει σταδιακά και σε επίπεδα. Σειρά έχει η γνώση για την ειδοποιό διαφορά των ανθρώπων από τα υπόλοιπα όντα της φύσης. Ποιες είναι οι ανθρώπινες αξίες; Πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε κάθε εμπόδιο και δυσκολία; Στο παιδικό τραγουδάκι «Ήταν ένα μικρό καράβι» δίνονται όλες οι απαντήσεις και προτεινόμενες λύσεις ακόμα και στα πιο σοβαρά προβλήματα.


Το μικρό αταξίδευτο καράβι ταξιδεύει κάπου Μεσόγειο για εβδομάδες μέχρι που τα αποθέματα τροφίμων τελειώνουν. Προφανώς ο καπετάνιος κάνει κύκλους. Οι υπόλοιποι λιποθυμούν σαν τα παιδάκια των μνημονίων στα σχολεία και  επειδή κάπως έπρεπε να επιζήσουν -μην έχοντας άλλη λύση π.χ ας πούμε το να ψαρέψουν -αποφασίζουν να ρίξουν κλήρο για να φαγωθούν μεταξύ τους κυριολεκτικά. Ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή. Άλλωστε, κάθε νήπιο οφείλει να γνωρίζει πως ο κανιβαλισμός δεν είναι ντροπή.

Στο μικρό αταξίδευτο καράβι, ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης και τα επιχειρήματα επιλογής του «ποιος θα φαγωθεί». Όχι, ρατσιστικά ή φυλετικά κριτήρια δεν έχουν θέση όταν υπάρχει ζήτημα ζωής και θανάτου.

Έπειτα, έρχεται και η στιγμή που μαθαίνεις ότι ο Μανώλης -που καθόταν στο σκαμνί -έγινε επιχειρηματίας στον τομέα της εστίασης αλλά προφανώς αντιμετώπιζε προβλήματα με σκοτεινά κυκλώματα. Εξ’ ου και η τουφεκιά μέσα στο μαγαζί που του προκάλεσε την οικονομική καταστροφή. Ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα. Το Ερετζούμ 31, ερετζούμ 32 ερετζουμ 33 και μισό, φημολογείται ότι αποτελεί μεν απόσπασμα της καταμέτρησης σε κάποιου είδους χρηματικής μονάδας αλλά δε διευκρινίζεται αν είναι του χρέους του Μανώλη ή της ζημιάς που υπέστη από το μαφιόζικο χτύπημα στην επιχείρησή του. Σε καμία περίπτωση όμως δεν επιβεβαιώνεται.

Ο παραδειγματισμός, η τιμωρία αλλά και οι φιλοζωικές αρετές είναι από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που έπρεπε να μάθεις από νωρίς στη ζωή σου. Γι’ αυτό ακριβώς το σκοπό φρόντισε το κουνελάκι το οποίο πρόκειται να φάει ξύλο γιατί τρυπάει τρύπες στο ξένο περιβόλι. Σαν μεγαλώσεις και πονηρέψεις θα πιάσεις τον ακριβή στόχο στο νόημα του παιδικού αυτού τραγουδιού. Εδώ το τραγούδι στην υπέροχη διασκευή των Έτσι Ντε ίσως σου δώσει μία ιδέα.

Αυτά ήταν μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα των όχι και τόσο παιδικών τραγουδιών που σε προετοίμασαν για την αληθινή ζωή κλέβοντας -χωρίς να το πάρεις είδηση – την παιδική σου αθωότητα. Ναι υπάρχουν κι άλλα. Τώρα ξέρεις.