Back to the future

Η τηλεόραση έκλεινε στις εννέα, ρητώς.  Και πάντα μετά από αδυσώπητο αγώνα κλάψας επί τρία (το καλό του να έχεις αδέρφια). Να δούμε τους Ντιουκς, στην έγχρωμη JVC  από την Ιαπωνία (η οποία by the way δουλεύει ακόμα).

Δεν είχα αποφασίσει αν “αγαπούσα” τον Tom Wopat ή τον John Schneider. Είχα και των δύο τις αφίσες κολλημένες στο προσκεφάλι μου. (How pathetic)

Μετά ήρθε ο ιππότης της ασφάλτου. Ο Κιτ (και όχι ο Ντέιβιντ) αντικατέστησε την αφίσα των προηγούμενων δύο. Ερωτεύτηκα τον Κιτ για το μέλλον της τεχνολογίας που “έρχεται”  αλλά  για να βάζουμε και τα πράγματα στη σωστή τους θέση, “αγαπούσα” και τον Παναγιώτη  από την πάνω γειτονιά.

Η μεγάλη έκπληξη ήρθε επίσης  από την μακρινή Ιαπωνία. Ένας Commodore 64/128  που δημιουργούσε παιδομάζωμα στο σπίτι μετά την ποδηλατάδα ή το κυνηγητό ή την καταστροφή  των παρτεριών της γειτονιάς από τη μπάλα (και  βεβαίως τις φωνές της έξαλλης από θυμό γειτόνισσας).

“Πάμε να παίξουμε κομπιούτερ;”

Το πρώτο (και μοναδικό) παιχνίδι  που συνόδευε τον “κομπιούτερ” ήταν ένα παιχνίδι που ακόμα και τώρα (OMG.. πολλά χρόνια μετά) δεν έχω καταλάβει τί στόχο είχε. Φυσικά και δεν ήξερα να παίζω κομπιούτερ. Αλλά το ότι είχαμε  ήταν αρκετό.

Τ’ αγόρια – ήταν κομματάκι μεγαλύτερα- παίζανε, και εγώ έλιωνα κοιτάζοντάς τους, προσπαθώντας να καταλάβω τί στο καλό κάνουν. Ερχόταν η ώρα  να κάτσω κι εγώ (επιτέλους) μπροστά στο κομπιούτερ, να βάλω την δισκέτα στο Floppy drive, να φορτώσει το παιχνίδι και να πατάω κουμπιά που είχα δει ότι πάταγαν και να ενθουσιαστώ. Nope. Ο ενθουσιασμός ήρθε με το Pac Man το οποίο φυσικά είχε βγει νωρίτερα από το Mercenary αλλά καμία σημασία δεν είχε.

Έπειτα (τ αγόρια) άρχισαν συζητούν στις αλάνες με τα ποδήλατα για Spectrum και Atari. Ξανά η ίδια πρόσκληση με περισσότερες επιλογές. Πάμε να παίξουμε (και ο τύπος του κομπιούτερ).

Ναι, το Joystick είναι το νέο αξεσουάρ, η οθόνη έχει γίνει έγχρωμη, οι δισκέτες με τα παιχνίδια πληθαίνουν, τα πρωταθλήματα αρχίζουν, φυσικά τίγκα στο ολυμπιακό ιδεώδες. Το καλοκαιρινό όπως ταίριαζε στην εποχή χωρίς σχολείο.

Γιατί λίγο μετά ήρθε και το χειμερινό ιδεώδες.  Στο καλλιτεχνικό πατινάζ είχα διαπρέψει. Πολλές ώρες εξάσκησης γαρ. Δε θυμάμαι ωστόσο να έχω κόψει τις αλάνες ή τις κούνιες. Όπως επίσης δε θυμάμαι να έχω γκρίνια.  Οι κανόνες ήταν κανόνες.

Η consumer τεχνολογία προχωρούσε μεν αλλά όχι με τους ίδιους ρυθμούς. Επίσης, η χρηστική της αξία  ήταν ακριβό χόμπι και για λίγους στην Ελλάδα και φυσικά ανύπαρκτη για ένα παιδί στης αρχές της εφηβείας.

Το πρώτο παιχνίδι “adventure” που ήρθε στα χέρια μου και παρέμεινε αγαπημένο για χρόνια ήταν αυτό:

Ακολούθησαν κι άλλα όπως  το Aladdin ή  το Lion King, φυσικά στο νέο υπολογιστή Pentium με Windows 3.11. Ουάο! Τέλεια γραφικά και μουσική!

Φυσικά προηγήθηκαν κι άλλα παιχνίδια. Ναρκαλιευτής, σκάκι, τάβλι, πασιέντζες και… δισκέτες, πολλές δισκέτες. Μέχρι που ήρθε η “καταστροφή”. Κι όταν λέω καταστροφή εννοώ το απόλυτο κόλλημα.

Και  κάπου εκεί λήγει η καριέρα μου ως Gamer. Βαρέθηκα. Άλλωστε ο ορίζοντας είχε αρχίσει να διευρύνεται.

Ξεκινά η εποχή του “όχι δεν μίλαγα, τα παιδιά είναι στο ίντερνετ” και της γκρίνιας για τους φουσκωμένους λογαριασμούς του ΟΤΕ.  Δύσκολη ζωή με τρία παιδιά σε φουλ κανονική εφηβεία στην νέα εποχή του ίντερνετ.

ICQ, MSN, Yahoo chat, ευκαιρία για να εξασκήσουμε λίγο τα αγγλικά μας μέσα στην άγνωστη θάλασσα του www. Νέα  skills, νέα Windows -σε μικρότερα χρονικά διαστήματα- νέες “εφαρμογές γραφείου”. Βρίσκομαι ξαφνικά μπροστά στον κεντρικό υπολογιστή του γραφείου προσπαθώντας διορθώσω βάσεις δεδομένων. Πότε έμαθα access, αλήθεια δε θυμάμαι. Πότε ξέχασα την Access, αλήθεια δε θυμάμαι .  Η διασκέδαση ήταν βόλτες,  εκδρομές, μπαράκια, σινεμά, συναυλίες και το chat στο “mIRC  εσωτερικού” παρακαλώ. Έμαθα να δακτυλογραφώ γρήγορα με λατινικούς χαρακτήρες.

Geia sou ti kaneis?

 

Απέκτησα και τον πρώτο δικό μου υπολογιστή. Ήταν απαραίτητος για… να μιλάω, να γράφω, να κατεβάζω μουσική που δεν άκουσα ποτέ και πήγε στον παράδεισο μαζί με τον πρώτο “καμένο” εξωτερικό σκληρό δίσκο. Επεξεργαζόμουν φωτογραφίες, μόνταρα video clips που τα βλέπω και παθαίνω λόξυγγα από τα γέλια.

Πως διάολο τα έμαθα όλα αυτά και άλλα τόσα;

Το www  δεν φούσκωνει πια τον λογαριασμό του τηλεφώνου αλλά είναι απαραίτητο στοιχείο της ζωής μου εκπληρώνοντας αγγαρείες  με μηδέν προσπάθεια. Τέλος στις – περισσότερες- ουρές και αναμονές, τέλος όμως  και στην καλή μου μνήμη. Μπορώ πια να γκουκλάρω ο,τιδήποτε και να το θυμηθώ.

Εκτός από το πού έχω αφήσει πάλι τα κλειδιά μου.

Όλο αυτό το Flashback δεν έγινε τυχαία και δεν είχε σκοπό να δημιουργήσει νοσταλγία για “παλιές καλές εποχές”. Όλες οι “εποχές” έχουν τα καλά τους και τα κακά τους. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία που μεγάλωσα και μέσα  από όλες αυτές τις εφαρμογές, γνώρισα και συζήτησα με πολύ κόσμο. Εκπαιδεύτηκα, μέσα από εμπειρίες καλές και κακές,  όπως στην “κανονική ζωή”. Προσωπική διαπίστωση.  Η εποχή της social επικοινωνίας υπάρχει “πολύ” πριν  από τα  “φέισμπουκ” και  νιώθω  τυχερή που το “είδα” τη σωστή στιγμή και το έζησα από την αρχή. Υποθέτω πως ίσως με γλύτωσε από εθισμούς και διαφόρων ειδών πανικούς. Από την άλλη όμως υποθέτω πώς αν δεν είχε έρθει αυτός ο Commodore στις αρχές της δεκαετίας του 80 θα είχα να αφηγηθώ μία άλλη ιστορία.

It’s just technology.